Նախորդ դասախոսության մեջ արդեն որոշակի անդրադարձ ունեցանք ռազմավարական հաղորդակցությանը։ Մասնավորապես՝ խոսելով հաղորդակցության գործընթացում հետադարձ կապի կարևորության մասին՝ արձանագրեցինք, որ հետադարձ կապը կարևոր է՝ հասկանալու համար, թե որքանով է հաջողվել մեր կազմակերպած հաղորդակցությունը, որքանով ենք հասել հաղորդակցության նպատակին։ 

Վերհիշելով, որ հաղորդակցության կառավարման նպատակը իսկզբանե հաղորդակցությունը կազմակերպողի և թիրախային լսարանի միջև փոխվստահության և փոխհամաձայնության ձևավորումն է, պարզ է դառնում, որ հաղորդակցության ինչ մասնավոր նպատակ էլ սահմանվի, ընդհանուր առմամբ դա պետք է ուղղված լինի վերջնանպատակին՝ հասկանալի դառնալու լսարանին, ստանալու նրա աջակցությունը։

«Վստահությունը հասարակության համար առանցքային նշանակություն ունի, որովհետեւ դրա հակադիր կողմը՝ քաոսն ու խառնաշփոթն են»։ Կամ ինչպես Նիկլաս Լումանն է ձեւակերպում՝ վստահությունը օգնում է հաշտվել անհստակությունների հետ, փոփոխությունները անցնցում դարձնել։

Ինչպես կարելի է ենթադրել, վստահության մթնոլորտի ձևավորումը միաժամանակ թույլ է տալիս հաղորդակցությունը նախաձեռնողին կառավարելու լսարանին, ձևավորել, թելադրել նրա պահանջներն ու ակնկալիքները, դրանք իր համար հնարավորինս կանխատեսելի դարձնել։

Հաղորդակցության նպատակները 3 հիմնական խմբի են բաժանվում՝ ըստ իրենց ազդեցության, դրանց հասնելու հնարավորությունների՝ անհրաժեշտ ռեսուրսների։

1-ին աստիճանը իրազեկումն է․ եթե վերադառնանք Բենռեյսի խոսքին․ «Լավ PR-ը ենթադրում է ոչ միայն բառեր, այլեւ գործողություններ, որոնք կարժանանան հանրային աջակցության, եւ կրթական միջոցառումներ՝ հանրությանը այդ գործողություններին ծանոթացնելու համար», կնկատենք, որ «հանրությանը այդ գործողություններին ծանոթացնելու» բաղադրիչը հենց այս առաջին աստիճանն է։ Այս փուլում հետադարձ կապը դեռևս հստակ չէ, հաղորդակցությունը ավելի շատ միակողմանի է, իսկ արձագանքները՝ անհստակ։

2-րդ աստիճանը ընկալման փոփոխությունն է․ այս փուլում մոտենում ենք Բեռնեյսի նախանշած «հանրային աջակցությանն արժանանալուն» և արդեն գործ ունենք երկկողմանի հաղորդակցության հետ, ընկալումների փոփոխությունը կարելի է ոչ միայն չափել, այլև հստակորեն տեսնել առանձին գործողություններում։

3-րդ ամենակարևոր, ամենադժվար հասանելի փուլը վարքի փոփոխությունն է։ Այս այս վարքի փոփոխությունը ամենաշատ ջանքերն է պահանջում, և որպեսզի գնահատենք վարքի փոփոխություն եղել է, թե ոչ, կարելի է ուղղակի հետևել լսարանի գործողություններին․ արդյո՞ք նրանք մեր ակնկալած վարքն են դրսևորում, արդյոք հասել ենք հաղորդակցության վերջնական նպատակին։

Օրինակ՝ լսարանն արդեն պատրաստ է մասնակցել ձեր կազմակերպած միջոցառումներին, աջակցել տարաբնույթ ակցիաների ժամանակ, սոցցանցերում ձեր «դեսպանն է» դարձել։

Հաղորդակցության գործընթացն ընդհանուր առմամբ բոլոր ոլորտներում նույնն է, նպատակը՝ ևս։ Այլ բան է, որ ըստ ոլորտի՝ նպատակների առանձին ձևակերպումներ կարող են տարբեր լինել, բայց դրանք բոլորն էլ ուղղված են փոխվստահության, փոխհամաձայնության, իրենց շուրջը համայնքի ձևավորմանը։ Եվ բոլոր դեպքերում հաղորդակցվում են արժեքներ։

Եթե շահույթ հետապնդող ոլորտում ակնհայտ է վերջնանպատակը՝ «շուկայի գրավումը», վաճառքի իրականացումը, ապա որն է հաղորդակցության նպատակը շահույթ չհետապնդող ոլորտում, ինչպիսին քաղաքացիական հասարակության կազմակերպություններն են։

Այստեղ մենք հաղորդակցում ենք գաղափարներ, պայմանական բառով «վաճառում ենք» գաղափարներ՝ դրա փոխարեն ստանալով վստահություն, ստանալով համայնք և «դեսպաններ», որոնք իրենք են արդեն հաղորդակցում ձեր արժեքներն ու գաղափարները։

Անդրադառնանք նաև հաղորդակցության ռազմավարության տրամաբանության մեջ ներքին հաղորդակցությանը դերին։ Չկա արդյունավետ արտաքին հաղորդակցություն՝ առանց արդյունավետ ու կառուցողական ներքին հաղորդակցության։ Ներքին հաղորդակցությունը ներառում է կազմակերպության մշակույթը, կառավարման բնույթը, աշխատակիցների միջև փոխհարաբերությունները և այլն։ Սրանք անխուսափելիորեն ազդում են արտաքին հաղորդակցության արդյունավետության վրա, որովհետև հաղորդակցությունը անընդհատ գործընթաց է և ենթադրում է կազմակերպության բոլոր ներկայացուցիչների մասնակցությունը։

Վերադառնալով ռազմավարական հաղորդակցության կառուցվածքին՝ կարճ անդրադարձ անենք, թե որոնք են կարևորագույն բաղադրիչները։ 

Այսպես՝ ռազմավարություն մշակելուց առաջ նախ և առաջ պետք է նկարագրենք, թե ինչ իրավիճակում ենք, ինչ խնդիրներ, մարտահրավերներ կան, որոնք ուզում ենք հաղթահարել ռազմավարական մոտեցումներով։Հիմնախնդրի նկարագրությունը ներառում է նաև նախնական հետազոտության տվյալներ (ի դեպ՝ դրանք կարող են լինել և ձեր նախաձեռնությամբ, և արդեն իրականացված հետազոտությունների հատվածներ, որոնք վերաբերելի են ձեր իրավիճակներին)։ Որից հետո սահմանվում է նպատակը, լսարանը, մշակվում է ուղերձը և ըստ լսարանի՝ ընտրվում են հաղորդակցության ուղիները։ Հաղորդակցության ռազմավարության կարևոր բաղադրիչ է նաև գնահատումը, որից էլ պարզ է դառնում՝ հաղորդակցության նպատակին հասել ենք, թե՝ ոչ։